روزي ما دوباره كبوترهايمان را پيدا خواهيم كرد        

و مهرباني دست زيبايي را خواهد گرفت

روزي كه كمترين سرود بوسه است

و هر انسان براي هر انسان برادري ست

روزي كه ديگر درهاي خانه شان را نمي بندند

قفل افسانه يي ست

و قلب براي زندگي بس است

روزي كه معناي هر سخن دوست داشتن است

تا تو بخاطر اخرين حرف به دنبال سخن نگردي

روزي كه آهنگ هر حرف زندگي ست

تا من بخاطر آخرين شعر رنج جستجوي قافيه نبرم

روزي كه هر لب ترانه اي است

تا كمترين سرود بوسه باشد

روزي كه تو بيايي

براي هميشه بيايي

و مهرباني با زيبايي يكسان شود

روزي كه ما دوباره براي كبوترهايمان دانه بريزيم

و من ان روز را انتظار مي كشم

حتي روزي كه ديگر نباشم

عیب نداره که " تنهایی   " 

به تماشا سوگند و به آغاز كلام

وبه پرواز كبوتر از ذهن

واژه اي در قفس است

حرفهايم ،مثل يك تكه چمن روشن بود .

من به آنان گفتم :آفتابي لب درگاه شماست

كه اگر در بگشاييد به رفتار شما ميتابد

ومن آنان را به صداي قدم پيك بشارت دادم

و به نزديكي روز، وبه افزايش رنگ

به طنين گل سرخ، پشت پرچين سخن هاي درشت

چشمشان را بستيم

دستشان را نرسانديم به سرشاخه هوش

جيبشان راپر عادت كرديم

خوابشان را به صداي سفر آئينه ها آشفتيم

دلتنگی‌های آدمی را
باد ترانه‌ای می‌خواند،
رویاهایش را
آسمان پرستاره نادیده می‌گیرد،
و هر دانه برفی
به اشکی نریخته می‌ماند.
سکوت، 
سرشار از سخنان ناگفته است؛
از حرکات ناکرده،
اعتراف به عشق‌های نهان
و شگفتی‌های بر زبان نیامده.
در این سکوت،
حقیقت ما نهفته است.
حقیقت تو
و من.