دلم برای دخترانه های وجودم تنگ شده

برای شیطنت های بی وقفه،بی خیالی هر روزه

ناز و کرشمه ی من وآیینه ، خنده های بلند و بی دلیل

برای آن احساسات مهار نشدنی ...

حالا اما...دخترک حساس ونازک نارنجی درونم

چه بی هوا این همه بزرگ شده...

چه قدی کشیده طاقتم ...ضرب آهنگ قلبم

چه آرام و منطقی میزند...!!!

چه شیشه ای بودم روزی ،حالا اما به سخت شدن

هم رضا نمیدهم ،به سنگ شدن می اندیشم

اینگونه اطمینانش بیشتر است !!!

جای بستنی یخی های دوران کودکی ام را

قهوه های تلخ و پر سکوت امروز گرفته است.

این روزها لحن حرف هایم آنقدر جدی شده

که خودم هم از خودم حساب میبرم ...

در اوج شادی هم قهقهه سر نمیدهم و به لبخندی

اکتفا میکنم ...چه پیشوند عجیبی است کلمه ی "خانم "

همین که پیش اسمت می نشیند تمام

سرخوشی وبی خیالیت را از تومی گیرد

و به جایش وزنه ی وقار و متانت را

روی شانه ات میگذارد ،نه اینکه این ها بد باشد،

نه ، فقط خدا کند وزنشان آنقدر سنگین نشود

که دخترک حساس و شیرین درونم

زیر سنگی بمیرد...

می سپارمت به لبخند ها

گرچه گاهی خودم مهمان

بغض های بی دلیلم

ولی تو بخند ...

هنوز زخمیم و رنج می برم

دنیا هر آنچه داشت بلا ریخت بر سرم

مردم چه می کنند که لبخند می زنند

غم را نمیشود که به رویم نیاورم

قانون روزگار چگونه ست کین چنین

در گیر جنگ تن به تنی نا برابرم

تو آنقدر شبیه به سنگی که مدتی ست

از فکر دیدن تو ترک می خورد سرم

وا مانده ام که تا به کجا می توان گریخت

از این همیشه ها که ندارند باورم

حال مرا نپرس .که هنجارها مرا

مجبور می کنند بگویم که  "بهترم "

به سلامتی تنهاییم ...

که هروقت بهش خیانت کردم باز اومد سراغم ...