این عشق ماندنی 
این شعر بودنی 
این لحظه‌های با تو نشستن 
سرودنی‌ست 

 این لحظه های ناب 
در لحظه‌های بی خودی و مستی 
شعر بلند حافظ تو 
شنودنی‌ست 

این سر نه مست باده 
این سر که مست 
مست دو چشم سیاه توست 
اینک به خاک پای تو می‌سایم 
کاین سر به خاک پای تو با شوق 
ستودنی‌ست 

تنها تو را ستودم 
آن سان ستودمت که بدانند مردمان 
محبوب من به سان خدایان 
ستودنی‌ست 

من پاکباز عاشقم 
از عاشقان تو 
با مرگ آزمای 
با مرگ … 
اگر که شیوه تو 
آزمودنی‌ست 

این تیره روزگار در پرده غبار  
دلم را فرو گرفت 
تنها به خنده 
یا به شکر خنده‌های تو 
گرد و غبار از دل تنگم 
زدودنی‌ست

در روزگار هر که ندزدید مفت باخت 
من نیز می‌ربایم 
اما چه؟ 
بوسه، بوسه از آن لب 
ربودنی‌ست 

تنها تویی که بود و نبودت یگانه بود 
غیر از تو 
هر که بود هر آنچه نمود نیست 
بگشای در به روی من و عهد عشق بند 
کاین عهد بستنی 
این در گشودنی ست 

این شعر خواندنی 
این شعر ماندنی 
این شور بودنی 
این لحظه‌های پرشور 
این لحظه‌های ناب 
این لحظه‌های با تو نشستن 
سرودنی‌ست 

حمید مصدق

چه حقیرند مردمی که نه جرأت دوست داشتن دارند و نه اراده‌ی دوست نداشتن و نه لیاقت دوست داشته شدن و نه متانت دوست داشته نشدن و مدام شعر عاشقانه می‌خوانند  و تراژدی غم‌انگیز انسان این است که آنچه هست، نباید باشد و آنچه باید باشد، نیست و همه حرف‌ها همین است وهمه‌ی دردها همین …

پشت این نقاب خنده، پشت این نگاه شا د

چهره خموش مرد دیگری است

مرد دیگری که سالهای سا ل

درسکوت و انزوای محض

بی‌امید بی‌امید بی‌امید زیسته

مرد دیگری که پشت این نقاب خنده

هرزمان به هربهانه

با تمام قلب خود گریسته...

اگر مرگم به نامردی نگیرد ؛

  مرا مهرِ تو در دل جاودانی است .

 وگر عمرم به ناکامی سرآید ؛

  ترا دارم که: مرگم زندگانی است .

زندگی کوتاه تر از آن است که به خصومت بگذرد
و قلبها گرامی تر از آن هستند که بشکنند
لبخند بزنید و زیبا زندگی کنید
فردا طلوع خواهد کرد حتی اگر نباشیم....

هیچ وقت به خاطر هیچ کس؛

 از ارزش هایت دست نکش؛

 چون، زمانی که آن فرد از تو دست بکشد؛

 تو می مانی و یک «منِ» بی ارزش ...!

به تو می‌اندیشم
ای سراپا همه خوبی،
تک و تنها به تو می‌اندیشم.

همه وقت

همه جا
من به هر حال که باشم به تو می‌اندیشم.
تو بدان این را، تنها تو بدان!
تو بیا
تو بمان با من، تنها تو بمان!
من همین یک نفس از جرعۀ جانم باقی‌ست،
آخرین جرعۀ این جام تهی را تو بنوش!

فریدون مشیری

ماه تابيد .ستاره اي درخشيد؛تاريكي شب عطر وجودت را تمناداشت و طنين صداي تو را در خود ابدي كرد و آنگاه كه نسيم ،آهنگ بودن و ماندن را زمزمه كرد،من در كنارت شعله زدم ،در باورت خيمه زدم ودر هستي ات گم شدم.

و تو چه معصومانه لبخندزدي و قطره اشكي در كنارچشمانت فداي بودن و ماندن و عاشقانه گفتن شد.اما قطره اشك طعم تلخ نيستي را از من گرفت.

و آنگاه ماه نگاه عميقي كرد وگفت دوستش بدار.